buchać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, buchaćam, buchaća, buchaćają {{/stl 8}}– buchnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, buchaćnę, buchaćnij, buchaćnął, buchaćnęli {{/stl 8}}{{stl 7}} wydobywać się gwałtownie; być źródłem czegoś gwałtownie się… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
buchać — ndk I, buchaćam, buchaćasz, buchaćają, buchaćaj, buchaćał buchnąć dk Va, buchaćnę, buchaćniesz, buchaćnij, buchaćnął, buchaćnęła, buchaćnęli, buchaćnięty, buchaćnąwszy 1. «rozprzestrzeniać się w sposób gwałtowny, zwracający uwagę, być ośrodkiem… … Słownik języka polskiego
бухать — глухо и протяжно кричать, жаловаться , болг. бухам кричать (о филине) . Согласно Бернекеру (1, 97), не смешивать с бухать бить, бросать, толкать, падать с грохотом , укр. бухати щелкать, толкать, бить , болг. бухам, бухна – то же, сербохорв.… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
bić — ndk Xa, biję, bijesz, bij, bił, bity 1. «zadawać razy, ciosy; chłostać, smagać» Bić kogoś pięściami, rózgą, kijem, batem. Bić kogoś, coś z całej siły, do utraty przytomności, do upadłego, ile wlezie. Bić po łapach; bić po plecach, po twarzy a. w… … Słownik języka polskiego
buchanie — n I rzecz. od buchać … Słownik języka polskiego
buchnąć — dk Va, buchnąćnę, buchnąćniesz, buchnąćnij, buchnąćnął, buchnąćnęła, buchnąćnęli, buchnąćnięty, buchnąćnąwszy 1. forma dk czas. buchać (p.) 2. pot. «wykonać nagły ruch, rzucić się, uderzyć» Buchnąć w krzaki. Zając buchnął w kapustę. Buchnął go w… … Słownik języka polskiego
ogień — m I, D. ognia; lm M. ognie, D. ogni 1. «zjawisko wydzielania się ciepła i światła towarzyszące paleniu się ciał, postrzegane w postaci płomieni i żaru; płomień» Jasny, nikły, słaby, wielki ogień. Blask, żar ognia. Słup, strumień, ściana ognia.… … Słownik języka polskiego
opar — m IV, D. u, Ms. oparze; lm M. y 1. «para, obłok pary, mgła» Opary mgły, pyłu. Opar opada, podnosi się z łąk, z bagien. Opary stoją nad błotami. Opary przesłaniały las. 2. «woń ulatniająca się z ogrzanych cieczy lub ciał stałych; wyziew» Opary… … Słownik języka polskiego
rzygać — ndk I, rzygaćam, rzygaćasz, rzygaćają, rzygaćaj, rzygaćał rzygnąć dk Va, rzygaćnę, rzygaćniesz, rzygaćnij, rzygaćnął, rzygaćnęła, rzygaćnęli, rzygaćnąwszy, posp. «wyrzucać zawartość żołądka przez przełyk i jamę ustną na zewnątrz; wymiotować, mieć … Słownik języka polskiego
walić — ndk VIa, walićlę, walićlisz, wal, walićlił, walićlony walnąć dk Va, walićnę, walićniesz, walićnij, walićnął, walićnęła, walićnęli, walićnięty, walićnąwszy 1. tylko ndk «powodować rozpadanie się, upadek czegoś; burzyć, rozwalać, przewracać coś»… … Słownik języka polskiego
ziać — ndk Xb, zieję, ziejesz, ziej, ział, ziali a. zieli 1. «oddychać głośno, ciężko, z trudem; dyszeć» Ziać z wysiłku, ze zmęczenia. 2. «wydzielać, wyrzucać coś z siebie, buchać czymś» Piwnica zieje stęchlizną, wilgocią, chłodem. Z pieca ziało żarem,… … Słownik języka polskiego
